Niet nog een keer, denk ik,
niet nog een keer die beelden
niet nog een keer die woorden
maar het is al te laat
ze komen van links
en rechts
aan gegaloppeerd
Liever niet, roep ik tegen ze,
laten we het op een akkoordje gooien
ze beginnen te gooien,
ze rock en rollen in mijn hoofd
ze draaien, gooien zich in de lucht
en klitten zich aan elkaar vast
als een te heet gewassen wollen deken
ik loop van het raam naar deur
van de deur naar het raam
en ik herinner me en schrijf
briefjes met ‘weet je nog’ flarden
tot mijn tafel vol ligt
Als een octopus gris ik de woorden
bij elkaar,
wat hoort bij wat van toen en
wat van nu en
ik schrijf en schrijf
ik maak er een mooi verhaal van
dat als een taai kleefdier
om mijn middel blijft hangen,
mij naar beneden trekt
de diepte in
Ik zit in een krater
onder gedoken
ik graaf met rauwe handen
in het donker
naar wat waar is
tot het licht wordt
en ik van boven
naar beneden kan kijken
en ik schrijf en schrijf
tot het verhaal echt is.
Neel.