Niemand weet

Niemand weet
hoe je vroeger als een hazewindhond naar school snelde.
Je rode jas wapperend achter je aan.
Je wist maar nooit wat er op je pad kwam in de buitenwereld.
Daar buiten waar je moest laten zien hoe sterk je was en wat je allemaal kon.
Hoe moest je anders vriendinnen krijgen.
In je binnenwereld achter de groengestreepte gordijntjes van je opklapbed wist je het wel wat te doen met al je poppen, boeken en dromen.

Niemand weet
hoe je binnenwereld meeging onder het donkere water van het meer.
Steeds dieper en dieper.
Hoe je na meters zwemmen je hoofd boven water stak en riep:
‘Ha, ha, hier ben ik zien jullie mij’?

Niemand weet
hoe de herinnering me inhaalt.
Hoe vertrouwd ik me voel als een slak in zijn huis.
Hoe ik met mijn ogen op steeltjes in het zonnetje op het raam zit vastgezogen en tevreden naar buiten kijk.

Niemand weet
hoe ik ook zit te piekeren, dat het een kunst is om niet moe te worden van te veel niets en langspeinzen ook niet helpt

Het verlangen tikt tegen het raam:
‘Kom naar buiten, praat met mij zonder straat ertussen.’


Hannie

____________________________________________________________________