S C H R I J F J E M E E C A F E : hier laten schrijvers hun woorden achter
Verlangen naar licht
Ik ben iemand
die je in slaap moet houden
in de winter
omdat ik allergisch ben
voor wol, voor stof,
voor ongeopende ramen,
en voor mijn eigen geur
van wrak hout
niets, om je
aan op te trekken
het is donker
mijn hand is water
het water is donker
mijn hand slaat
splinters
in het hout
in mijn vingers
flinters van licht
glinsteren onverwachts
in een nieuwe dag
Neel.
Foto: Hendrie
Plu
Eens in de zoveel tijd is het weer zover, zoals ook vandaag. Ik stond bij de keurslager mijn foute vleeswaren af te rekenen toen er op het scherm van de weegschaal een boodschap verscheen;
#Plu bestaat niet.
Op dat moment sta ik echt even met mijn mond vol tanden, totaal perplex terwijl achter elkaar de vragen zich in mijn hoofd verdringen.
1 Ik weet zeker dat ik geen Plu heb besteld
2 zeker omdat ik niet weet wat Plu is, wat is Plu?
4 is dit een geheime code? Zoiets als “Jezus leeft”, maar dan andersom voor de discipelen van Plu dat hij toch niet bestaat?
3 En waarom ,als Plu niet bestaat zegt de verkoopster mij dat niet en moet dat via het scherm met mij gecommuniceerd worden. Dit voelt heel stiekem.
Een moment daarvoor had ik bij de verkoopster mijn beklag gedaan over de kippensoep die ineens helemaal niet meer lekker is. Niet alleen zit er bijna geen kip meer in maar hij heeft ook een rare kleur, zit vol met stukjes rauwe groentes, vooral ui maar het is vooral de nepunoxsmaak die me tegen staat.
De Keurslager doet altijd of al zijn produkten heel ambachtelijk achter in de zaak door zijn schoonmoeder of Tante Truus worden gemaakt. Heel verdacht vind ik dat bij alle keurslagers dezelfde Grootmoeders stoofvlees, rode kool met appeltjes etc staan, net zoals de soepen.
De verkoopster werd heel erg rood achter haar mondkapje.
Ik vermoed nu dat ze mij zeggen wilde, middels de weegschaal, dat zij ook net ontdekt heeft dat de kippensoep en de andere ambachtelijkheden niet door hun eigen Plu worden gemaakt, hij niet bestaat.
Ik hoop dat niemand mij nu gaat vertellen wat #Plu is, ik houd zo van mysteries.
Recept voor een gelukkig leven.
Eigengereide Soep
Soep, dacht ik, dat is wat we nodig hebben voor het komende jaar en ik rammelde mijn grootste pan uit het keukenkastje en knoopte mijn schort voor.
Water in de pan, bouillonblokjes en een stukje gember voor de pep.
En nu? Ik stond met mijn handen in mijn zij en vroeg me af wat ik nog in huis had.
Letters met een kop erop, zeker vier maal het alfabet. Een paar O’s apart houden. Onder in de kast vond ik een zak kleine letters die er nog fris uitzagen dat wil zeggen dat ze niet aan elkaar geklonterd zaten. Ik heb maar niet gekeken of er een houdbaarheidsdatum op de zak stond.
Twee theelepels komma’s voor een zachte smaak en een handvol punten waarvan ik moest niezen.
Net zo lang roeren tot de letters zich vermengen. De apart gehouden o’s tot ballen vormen en samen met een eetlepel milde vraagtekens en hartige uitroeptekens in de pan strooien. Dit alles, roerend langzaam aan de kook brengen tot alles door en door heet is. Voeg tot slot een paar kruidige voetnoten toe en proef. Een schaaltje geraspte rijm er apart bij geven voor wie wil. De soep was klaar en ik verheugde me op wie er allemaal zouden kunnen komen.
Toen hoorde ik op de radio dat er maar twee mensen op de avond van het oude jaar uitgenodigd mochten worden.
De soep zit in de vrieskist, voor later in 2021.
Dan zullen we elkaar zeker weer ontmoeten en dan …
dan zullen we de soep ontdooien, opdienen, de letters schudden, zinnen verzetten en voltreffers neerpennen.
Tot ziens,
Neel.
Niets
wat is er niets
wil je wat eten nee hoor niets
wat doe je o, niets
ik heb niets om aan te doen
daar heb je het al, het niets is heel wat,
heel wat dat niets geworden is
goh u heeft daar een bult o, dat is niets
nou ja zeg, een bult
wat heb je dat geweldig gedaan
oh het was niets graag gedaan
daar ligt het niets op het bord van de ontvanger
niets wil niet verklaard worden
het wil gezien, gevoeld, geprezen, gelezen
worden, maar niet genoemd,
het mag geen naam hebben
noem geen naam die geen naam mag zijn
noem het iets anders, anders is ook goed
Astrid
Er is iets
waar ik over wil schrijven,
maar het is me ontschoten
weg, de gebeurtenis die
er toch echt wel toe doet, althans
dat was wel zo toen de gedachte mijn hoofd
binnensloop.
Ja, dacht ik, daar moet ik het over hebben,
maar zo kwiek als de gedachte zich liet horen,
zich liet zien, zo sluipend is ze verdwenen.
Ik vermoed dat het een ze is, deze gedachte,
de kleur is vrij donker, een beetje dreinend,
een soort regenwolk.
Ik pluk een langskomende witte wolk uit de hemel
en plaats hem voor de gedachte.
Van nijd begint ze te regenen, niks zeggen is een ding maar onzichtbaar gemaakt worden, nee dat niet.
Evenzogoed regent ze zwijgend druppels, geen woord,
geen woord geeft prijs.
Astrid
Straks word ik een pizza
maar wit is melk ook niet echt.
wel als ik een pizza ben
een witte pizza met tomaat en kaas
kaas komt van melk en melk van een koe.
En als ik dan een pizza ben,
ga ik op het gras liggen
op een mooi wit met rode blokjes kleedje.
naast een koeienvlaai met vliegen
Pas jij maar op pizza
de kippen lopen los
en die houden wel van jou pizza.
Ik gooi gewoon melk over ze heen
maar het zijn zwarte kippen
dan worden ze maar melkwit
misschien geven ze dan wel licht.
Ja leuk!
bij het knopje .
Hendrie
Ze strompelde de wenteltrap op en rilt als haar blote lijf het koude ijzer van de leuning raakt.
Door het zolderraam schijnt een straal ochtendzon op de bovenste tree. Het gaat langzaam. Ze weet wat ze wil, maar het valt niet mee na al die flessen wijn.
Eindelijk voelt ze hout. Ze schaatst voorzichtig met haar blote voeten over de vloer.
Bam, verdorie nou stoot ze ook nog iets om. Ze wacht en houdt haar adem in.
Na een paar minuten schuifelt ze verder tot ze niet verder kan.
Ze voelt met haar handen een deken. Hier wil ze zijn.
Zoekend gaan haar handen over de bewegende bobbels onder de deken.
Ze fluistert: ‘Ik wil er ook graag onder, ik wil bij je liggen.’
‘ Dat komt nu niet uit. Je kunt beter weggaan,’ bromt een zware stem.
Het kan haar niet schelen wat hij zegt. Ze gaat languit boven op de deken liggen.
Langzaam beweegt ze met de bobbels mee.
‘Je hoort me toch, het komt nu niet uit . Het is echt beter dat je weggaat.
Ze trekt zich er niets van aan en rolt van de bobbel af naar de andere kant op de deken
‘Hé, trap je me nou.?
‘Nee hoe kom je erbij, maar je moet nu wel weggaan,’ bromt de stem.
Ze voelt de warmte van het zonlicht door het andere zolderraam op haar rug schijnen en als ze haar ogen open doet ziet ze twee hoofden en voelt ze vier benen.
Nog kan ik echt leven
maar lang kan ik niet meer aanraken
en me blijven inzetten
voor de strijd tegen een virus
dat nog onverslagen lijkt.
Ik heb me ingezet
misschien te kort gekomen
maar aanraken ben ik aan het afleren.
De kus is zelfs voor mijn kinderen taboe.
De strijd gaat door
het leven wordt echt weer als hiervoor.
Hoe de weg er toe zal zijn
dit zicht blijft gloren
onbaatzuchtig en lief
daarvoor willen wij vechten
onze aanraking blijft de allerbeste.Jan Roos
